Slotakkoord 6 uit 6: dinsdag
De grand finale. Pijn in het hart, een laatste blik in de lege zaal, een emotioneel afscheid met een typische line-up. Cindy Pieterse presenteerde aardig, waarbij de enorme hond van Nilgun Yerli een gastrol vertolkte toen technicus Bart erop stapte onderweg naar een changement.

Acts voor de pauze:
- John Schleipen, zowel oprichter als stekkertrekker van Crême Fraiche, deed de reputatie van wijlen zijn groep eer aan. Slappe liedjes, matige woordspelingen en bijzonder plaatselijk een acceptabele grap. Blijft zoeken en niet vinden.
- Alkemade en Bloemen waren het eerste product van de Koningstheateracademie (KTA), maar niet het sterkste. De meeste grappen zijn flauw, al zit er zo hier en daar een ijzersterke vondst in. In dit geval was dat de wedstrijdstoel.
- La Passione tokkelt, pongelt, zingt Italiaans en praat Fries. Ongetwijfeld mooi voor wie ervan houdt.
- Ronald Goedemondt is erg snel en sterk, met recht winnaar van een van de grote drie festivals. Zijn routine, opgedaan in de Comedytrain, laat hem nieuw en oud materiaal rimpelloos in elkaar overlopen. Is groot, gaat nog groter worden.

Acts na de pauze:
- Nilgun Yerli is vooral bezig met haar stokpaardje. En dat is best leuk, voor een paar minuten. Avondvullend hoef ik d'r voorlopig niet te zien.
- Johan Hoogeboom is docent liedjes aan de KTA. Zijn eigen materiaal is plaatselijk behoorlijk flauw, al blijven zijn klassiekers 'Dubbel pech' en 'De echoput' bijzonder leuk.
- Sara Kroos heeft al een paar jaar de naam van het grootste talent en heeft van sommigen al een paar jaar terug het stempel therapeutisch cabaret gekregen. Beide labels maakt ze waar, al zijn de teksten uit haar nieuwe programma voorspelbaarder dan die uit haar vorige.
- Theo Maassen blijft een unieke vertoning in de Nederlandse theaters. Zijn boodschap is verpakt in een stand-upjasje zonder ook maar een letter daadwerkelijk stand-up. Deze man is en blijft om van te genieten.