Pimmez' neurotransmitteroverschot

Dit is een Egolog. Mijn wereld. Mijn verhalen. Mijn muziek. Ik zeg best vaak wat ik denk. Dus doe ik lang niet altijd wat ik zeg. Omdat dat meestal niet kan. En vaak niet mag.

07 februari 2003

Uw kaartjes liggen bij de kassa op u te wachten.
Het voelde als het stilzitstoeltje op het stoffige kleed voor het weefgetouw in het ouderlijk huis.
Het rook als nieuw tapijt bij Oma Quant thuis.
Het klonk als mijn ogen openen met droge, warme dekens tegen mijn lijf tijdens mijn moeders vrolijke bui op een zondagochtend in de lente met dauw tussen de grassprieten.
Maar het zag er toch echt uit als het Radio Kamerorkest in de grote zaal van Vredenburg.
Dat de meneer naast me net zo zwaar door de neus ademde als wijlen grootvader Quant, nam ik moeiteloos voor lief.

Klassieke muziek hoort thuis in mijn moeders tak van de familie, mede getuige oom Hans die jarenlang het muzikale beleid van Radio Wereldomroep heeft vormgegeven. En getuige het feit dat ik enkel bij het stilzitstoeltje aan mijn vader moet denken.

Met dank aan AVRO Klassiek

0 reacties:

Een reactie posten

Aanmelden bij Reacties posten [Atom]

<< Homepage