Denk aan Henk begint.
Westbroek. Ik heb hele gemengde gevoelens bij die man. In mijn tijd bij Studentenradio is hij twee keer een afspraak niet nagekomen waardoor we tijdens de uitzending een groot probleem hadden, hij is betweterig, arrogant en bemoeizuchtig. Maar hij heeft ook goeie kanten: een geinige kroeg, veel leuke muziekweetjes en vaak erg lekkere platen.

Ik bladerde net door een bestand heen waar onder andere een lijstje instaat van nummers die ik moet downloaden. 'King Bee, Baby' van de Blues Brothers. Nergens verkrijgbaar. Dus ik stuur een mailtje naar Henk, ietwat balorig. 'Ik heb dat nummer gehoord bij de Tribute to the Blues Brothers met Bob Fosko en Frans van Deursen, kan jij me er meer over vertellen?' Op dat moment komt Henk terug uit een plaat. Na twee andere platen herken ik meteen de tonen van de Blues Brothers. Gimme Some Lovin'. Henk onderbreekt de plaat en vertelt over de Tribute. Dat er alleen maar lovende reacties waren van mensen die hij kent. En hij introduceert Bob Fosko, die hij aan de telefoon heeft. Met Bob praat hij over de Raggende Manne, de Tribute, de reprisetour in oktober en november, het grote afscheidsfeest. Morgenavond in Panama, Amsterdam. Bedankt voor alle info, Bob. Graag gedaan, Henk. Zijn er nog kaartjes, Bob? Jahoor, Henk. Zal ik er een stel weggeven, Bob? Ja, doe maar, Henk. Tien, Bob? Doe maar twintig, Henk, b'dankt, Henk. Geen punt, Bob. Dan gaan we nu naar de volgende plaat. Everybody needs somebody.

Ik blijf volslagen puzzled achter. Heeft Henk mijn mail gelezen, kwam hij op het idee Bob te bellen, had die toevallig nog iets nieuws? Of zou mijn mail niet eens door de redactie heen zijn gekomen? Eén groot raadsel. Eén groot mysterie. This one's for Wilson Pickett, one, two, three, four. Allemaal even downloaden: 'Sweet Home Chicago', door de Blues Brothers dus. En als je 'King Bee, Baby' vindt, let me know.