Ochtend in geuren en zuchten
Ik werd wakker met de geur van een koekepan met olie erin, later kwam daar een eitje overheen, een paar plakken kaas, wat Italiaanse kruiden. Het rook allemaal wat scherp aan mijn nog slapende neus. Toen ik in de trein stapte, viel als eerste de RedBull-kegel van mijn overbuurman op. Hij zal niet zo lekker hebben geslapen als ik. Het stonk, zoals Red Bull altijd stinkt. De vrouw naast me loste de lucht een klein beetje op door een sinaasappel open te peuren. Maar ook dat heeft een hele eigen meur.

Later draaide de ochtend om de body language van een collega. Een KRO-collega. In het AKN-gebouw is per omroep een verdieping uitgetrokken. De KRO zit op de derde verdieping, De NCRV op de eerst, de AVRO zit er tussenin. De begane grond is gereserveerd voor algemene zaken en AKN-zaken. Enkele weken terug hoorde ik een KRO-collega al zeggen dat 'het als NCRV'er eigenlijk de moeite niet waard is'. Hij bedoelde dat je dan maar met de trap moest gaan. Maar de KRO heeft meer mokkende medewerkers.

Ik kwam aanlopen bij de liften, drukte op het knopje en was daarmee net op tijd om te voorkomen dat de deuren zouden sluiten. Hij kwam aanlopen toen ik net instapte. In plaats van blij te zijn dat hij niet hoefde te wachten, zuchtte hij. Hij stapte in. 'Ja, we mogen weer', zei hij. Ik lachte, mijn dag was goed begonnen. Toen we op de tweede verdieping aankwamen, zei hij 'Nou (onderdrukte zucht), maak er wat van vandaag'. Vrolijk sprak ik 'Werkze!'. Hij zuchtte nog maar een keer. 'Ja, jij ook...'