Zondagavond

Zondagavond
Het tafelblad was van massief marmer, ongeveer anderhalve meter in het kwadraat, en zweefde door drie massief marmeren kegels zo'n vijftig centimeter boven het kleed. Aan de randen van het kleed stonden twee banken en één fauteuil. Het was de perfecte plek om je te verstoppen als je langer op wilde blijven. Ik wist namelijk, dat als ik op precies de juiste plek ging liggen, dat zowel papa als mama me niet zouden zien liggen, en als ik goed stil lag, hoorden ze me ook niet. Dan kon ik net zo lang blijven liggen tot ze zelf opstonden om naar bed te gaan, maar dan was er al een hoop winst geboekt.

Het was mijn eerste ontmoeting met het concept 'gedoogbeleid'. Pas veel later begreep ik dat mijn ouders gewoon zelf rustig het journaal en 'de Keek' wilden zien. Elke zondagavond lag ik al iets voor achten (want acht uur was eigenlijk bedtijd) onder de tafel in de zithoek, hopend dat ik tot na het achtuurjournaal kon blijven liggen. Als het meezat, zou ik zelfs 'de keek op de week' kunnen uitzien. Ik begreep lang niet altijd alles, maar moest veel lachen, en vond het ook fijn om naar mijn lachende ouders te luisteren. Daarna was ik trots dat ik stil genoeg had gelegen en moe omdat ik een langere dag dan normaal had gehad, dus rolde ik daarna vlot m'n bedje in. Over win-win- situaties gesproken!

Nu staat Wim de Bie, de ene helft van het Simplistisch Verbond, in mijn linkrijtje met zijn Bieslog, maar Kees van Kooten was altijd op een afstand gebleven. Ja, ik had een boek van hem, ooit gekocht om de tijd te doden, maar verder was hij vooral de herinnering aan de lange avonden van stiekummigheid onder de salontafel. Gisteravond speelde hij in het Koningstheater en heb ik hem een hand gegeven. En een paar woorden met hem gesproken. Dat was heel bijzonder, meer nog dan toen ik aan het begin van dit seizoen Freek de Jonge een hand gaf. Toen ik Kees vertelde over mijn stille avonturen onder de tafel, moest hij lachen. Hij hoort zulke dingen natuurlijk vaker, en krijgt de ene dankzegging na de andere, zo blijkt uit de manier waarop hij ze in ontvangst neemt. Hij kijkt trots en luistert vol aandacht. De verhalen die hij tijdens zijn deels geimproviseerde optreden vertelde, waren leuk, met enkele echte grappen tussendoor. Maar naast de lach kreeg hij ook de traan te pakken, toen hij een foto van zijn kleinzoon liet zien.

Ik heb nu een pil liggen, met een handtekening van de grote Van Kooten. Hij wenst me 'alle goeds boven de salontafel'.