Pimmez' neurotransmitteroverschot

Dit is een Egolog. Mijn wereld. Mijn verhalen. Mijn muziek. Ik zeg best vaak wat ik denk. Dus doe ik lang niet altijd wat ik zeg. Omdat dat meestal niet kan. En vaak niet mag.

30 december 2002

Voorstel
Je hebt mensen met een spreek-mij-aan-hoofd. En je hebt mensen met een laat-mij-nou-maar-met-rust-want-anders-hoofd. Ik heb de luxe dat ik ze allebei kan kiezen. Nou klopt het hoofd niet altijd met het gevoel, en dat is vervelend. Als je door een wildvreemde wordt aangesproken terwijl je dat niet wil. Of andersom, nog erger!

Iets anders. Ik liep vanavond door Hoog Catharijne, onderweg naar huis, en ik zag een stelletje de andere kant op lopen. Niks tegen brillen, maar bij dit meisje zag het er nìet uit. Ik heb de drang om dat te zeggen, weerstaan. Niet om d'r te kwetsen, maar om d'r te helpen. D'r vriend dacht zichtbaar hetzelfde als ik; Neem lenzen!

Nou loop ik zelf wel eens over straat met het idee "Staat deze trui me nou? Of is-ie te baggy? Is dit wel mijn kleur?", maar je gaat dat niet aan een wildvreemde vragen. Misschien vroeg het meisje uit de vorige alinea zich wel af of die bril d'r goed stond. Dat moet toch op te lossen zijn!

Dus, mijn voorstel! Iedereen maakt een button, zichtbaar te dragen (hoeft niet naast de tiet), met daarop een soort JA/NEE-sticker. En dat op zo'n manier, dat je het elk gewenst moment kan aanpassen. De eerste JA/NEE duidt aan of je wel of geen zin hebt in een random kletspraatje met een random persoon. De tweede of je wel of niet advies wil hebben over je kleding en/of uiterlijk. Zo. Weet iedereen waar iedereen aan toe is. Fijn!

0 reacties:

Een reactie posten

Aanmelden bij Reacties posten [Atom]

<< Homepage