A short story :)
Gistermiddag heb ik de trein naar Gouda genomen. Ik heb bij mijn moeder eten voor mezelf gekookt (haar recept voor een simpel bord macaroni is onovertroffen) en een goed gesprek gehad. We hebben nog naar 'Met het mes op tafel' en 'De rechtvaardige rechters' gekeken. De nacht was prima uit te houden, voor het slapengaan nog even met mijn lief gebeld.

Toen ik wakker werd had ik al wat zenuwen in mijn lijf. Mijn moeders bed (ze slaapt zelf altijd op de slaapbank in de woonkamer) lag prima, maar er was iets niet in de haak. Ik heb gedouched en mijn tanden gepoetst, en toen op de fiets gestapt. Op m'n moeders fiets, ze was zelf gaan lopen.

Ik draaide de Karnemelksloot op, in het verlengde van de Tiendeweg de stad uit. Plaatselijk lagen stukjes ijs op de sloot, de berm was wit-groen gevlekt, de ouders met kinderen waren goed gemutst en besjaald, wanten en handschoenen waren alom aanwezig.

Dan de Joubertstraat, de Sportlaan, de Han Hollanderweg, de Middenmolenlaan... mijn buik keerde zich bijna om. Nog meer kinderen, nog meer ouders, ik passeerde - heel bewust nog - meerdere basisscholen. Oversteken naar Sporthal 'De Zebra'. Linksaf. Het pand van de familie Kalmeijer. De drie broers Kalmeijer hebben het pand gekocht en ingericht. De eerste twee zijn makelaars. In Gouda-Oost. De derde is tandarts. Ik zet mijn moeders fiets op slot en kijk er weemoedig naar. Het zou wel eens de laatste keer kunnen zijn.

Bij de vorige afspraak, ruwweg twee maanden terug, waren twee uit te boren gaatjes geconstateerd. Eentje linksonder, eentje linksboven. Ik heb ooit een deal gesloten met de beste man; hij boort alleen op afspraak en nooit bij controles zodat ik weet waar ik aan toe ben en ik breek zijn neus niet. Overigens, en dat wil ik wel even benadrukken, ik geloof echt dat het een sympathieke vent is. In z'n vrije tijd dan. Hij schijnt ook cabaretliefhebber te zijn.

Ik zat in de wachtkamer. Ik was keurig op tijd. Vijf minuten voor mijn afspraak. De minuten kropen langzaam voorbij, ik probeerde me te concentreren op de wachtkamerliteratuur die de Panorama voor me vormt. Lukte niet. Inmiddels hoorde ik regelmatig een motortje draaien, waarop een boor KAN zitten. De deur ging open, ik stond op. Laat mij maar snel gaan zitten, des te eerder kan ik weer uit die stoel. Twee mensen (ben je patiënt, als je bij de tandarts bent?) lopen naar buiten. Ik vraag aan de Receptioniste/Assistente/Mondhygiëniste of ik al naar binnen zal gaan.

R/A/M: Uw naam is?
Ik: De Mol
R/A/M: Oh. U heeft geen afspraak.
Ik: Jawel hoor, weet ik heel zeker.
R/A/M: Ik zie u hier niet staan.

Doe je ogen open, muts!

Ik: Ik weet het echt heel zeker, mevrouw.
R/A/M: heeft u de afspraak telefonisch gemaakt?
Ik: Ja.
R/A/M: Ah, in de computer zie ik uw afspraak staan.
Ik: Ah. Kan ik naar binnen?
R/A/M: Nee, u heeft een afspraak voor 17 Januari.
Ik: ...
R/A/M: Komt u voor controle?
Ik: Nee, twee gaatjes uitboren.
R/A/M: Ik ben bang dat u er niet tussenpast.

Achter een schot vandaan hoor ik een bekende stem. Meneer Kalmeijer. R/A/M loopt uit mijn geizchtsveld.

MK: Wat is er?
R/A/M: Hij heeft geen afspraak voor nu.
MK: Wat?
R/A/M: Twee uitboren.
MK: Wie?
R/A/M: Meneer de Mol.
MK: Kan niet.

R/A/M komt terug en haalt d'r schouders op. Ik krijg een kaartje waarop ze, alsof ik een kleuter ben die geen afspraken kan onthouden, mijn afspraak schrijft. In zo'n typisch R/A/M-handschrift. Bolletjes. Voor d'r vriend zet ze hartjes in plaats van puntjes op de i's. Ik voorspel dat over negen dagen vrijwel hetzelfde voorbereidend ritueel zich zal afspelen.