A short sequel
Er is een moment waarop mijn behoefte me groot te houden, verdwijnt. Zo lag ik vanmiddag aan de borst van een man in de veertig. Hij boog over me heen. Hij had al drie naalden, verscheidene boren, en flink wat vulmateriaal in mijn mond gestopt. Die naalden en boren had hij er gelukkig redelijk snel ook weer uitgehaald. Nu blijft er een halve dag over om te zeuren. Om me aan te stellen. Om te mekkeren. Heerlijk. Dat leidt af.

De linkerhelft van mijn hoofd is, zoals de Amerikanen zo mooi zeggen, volledig numb. En er komen zometeen mensen aan me vragen hoe het gaat. Dan ga ik m'n duim opsteken. En hopen dat ze niet doorvragen. Want dan ga ik zeggen dat het heel vervelend was en dat was het niet. Het viel hartstikke mee. Van die drie naalden heb ik er maar ééntje een beetje gevoeld. De lieve man deed hartstikke aardig. Het is ook maar zijn baan. "Tot twaalf uur niets eten of drinken, Pim. Eigenlijk tot die tong weer normaal voelt. Anders ga je erop zitten kluiven zonder dat je het doorhebt".

Dus nu zit ik al een paar uur gek te doen met mn mond. Tong naar buiten. Voelen met m'n hand. Bloedt het? Kaken van elkaar! Want anders ga je kluiven! NEE! NIET KLUIVEN! Hoe lief mijn tandarts ook is, ik maak mezelf wel gek. Heb ik niets voor nodig.