Pimmez' neurotransmitteroverschot

Dit is een Egolog. Mijn wereld. Mijn verhalen. Mijn muziek. Ik zeg best vaak wat ik denk. Dus doe ik lang niet altijd wat ik zeg. Omdat dat meestal niet kan. En vaak niet mag.

17 juli 2005

Vroeger deden we dat wel anders

Vroeger deden we dat wel anders
Licht verstoord - want ze was een kopje thee aan het inschenken - doet ze de deur open. Haar zicht is er flink op achteruit gegaan, en over de woorden 'Uw kleinzoon' moet ze even nadenken, ik was vergeten het volume van m'n stem wat op te schroeven. En juist mijn stem doet oma beseffen dat ik het ben.

Samen zitten we op d'r balkon. Met veel kleurrijke bloemen en planten - dat is het leukst. En eentje met witte bloemetjes, dan ziet ze de hommel die rondvliegt ook. Met gemak praten we vijf minuten over zo'n hommel. Zou-ie nou nooit genoeg krijgen van die zoetigheid, vragen we ons af, altijd maar die honing. D'r broodjes - altijd witte broodjes, want daaraan zal ze niet doodgaan - hebben een gezonde lik boter en een dikke plak jonge Goudse kaas. In tweeën gesneden gaan ze in een gerecyclede bak vanilleijs, een elastiek erom, in de koelkast. Daar eet ze nog twee dagen van, zegt ze trots.

Die jonge meisjes die voor de zomervakantie in 'het huis' werken en alleen maar doen wat ze wordt opgedragen, mag ze niet zo. Ze stofzuigen en stoffen wel, en ze brengen wel een kopje thee als je erom vraagt, maar je krijgt er nooit een band mee. De vaste meisjes zijn aardig, en goed voor d'r. Die maken een praatje en schamen zich niet voor het briefje. Oma weet ook wel dat die meisjes op een briefje hebben staan wie wanneer thee en koffie wil, dus die meisjes voor tijdens de zomervakantie die dat briefje verbergen vindt ze maar hypocriet.

En hier schuinonder woont de moeder van haar schoondochter. Da's makkelijk, want dan komen Hans en Thea wat vaker, dan kunnen ze in één gebouw twee oma's bezoeken. En als bij haar de thee op is, heeft mevrouw Meertens altijd nog wel koekjes, en dan komen ze daarna heus nog wel gedag zeggen. En gedag zeggen duurt even. Het laatste woord houdt ze niet van, ze zou me het liefst houden tot het volgende bezoek. Mijn kleine oma wordt volgende maand vierennegentig. Je praat maar wat harder, ze is helemaal helder van geest, en alle liefs in de familie komt uit haar genen.

2 reacties:

  • Op 22/7/05 13:16 , Anonymous Anoniem zei...

    Pim, wat schrijf je ongelooflijk mooi over je oma. Ik heb ook een oma van 94, net zo scherp, net zo lief, laten we dit soort momenten koesteren!

     
  • Op 23/7/05 13:09 , Blogger Pimmez zei...

    Ja, laten we dat doen. Maarreh, qui êtes-vous?

     

Een reactie posten

Aanmelden bij Reacties posten [Atom]

<< Homepage