Pimmez' neurotransmitteroverschot

Dit is een Egolog. Mijn wereld. Mijn verhalen. Mijn muziek. Ik zeg best vaak wat ik denk. Dus doe ik lang niet altijd wat ik zeg. Omdat dat meestal niet kan. En vaak niet mag.

22 maart 2004

Pok, auw.
Zomaar een stokje. Werd me toegesmeten door Sinister, met de volgende drie vragen:

1. Je moet naar een gala van je werk. Er heerst een dress-code. Wat doe je aan?
Doorgaans heb ik maling aan dress-codes, maar als er toevallig om een tweedelig pak wordt gevraagd, zal ik daar graag aan voldoen. Heb er namelijk vandaag twee besteld.

2. Op welk stukje van je eigen proza ben je het meest trots en waarom?
Proza? Ik heb dik vierhonderd gedichten, maar je vraagt naar proza? Vooruit... dan zijn er vijftien waaruit ik kan kiezen. Het wordt een stukje dat ik ooit voor toenmalige vriendin Iris schreef, die alleen met een korte e-mail mocht aangeven waarom ze een kamer in een studentenhuis verdiende. Ik zal het hier straks ook even posten, aangezien Iris die kamer niet één keer van binnen heeft gezien!

3. Amerikaanse of Italiaanse pizza?
Italiaans. Amerika heeft geen eigen keuken, op wat fusion en fast food na.

Het stokje smijt ik breed lachend door naar Muffie en bovengenoemde Iris, met de volgende vragen:
1. Wat is de laatste keer dat je hardop moest lachen (moppen of geveinsde lach niet meegeteld)?
2. Wat staat of ligt er eigenlijk altijd wel op je bureau?
3. Welke band of solo-artiest verdient meer aandacht dan hij/zij nu krijgt?

0 reacties:

Een reactie posten

Aanmelden bij Reacties posten [Atom]

<< Homepage