Flashback
Ik was op de leeftijd dat ik al kon rennen maar nog niet begreep hoe je op die grote gele borden kon zien welke trein je moest hebben. Mijn vader pakte mijn hand en trok me mee een trein in. Zomaar een willekeurige trein. Ik hoorde een fluitje en mijn moeders boze stem vanaf het perron. Ik rende. Edgar! Laat dat verdorie! We holden langs mensen die de situatie net zo min bevatten als ik. En dan sprongen we terug het perron op. Mama boos op papa, papa druk aan het steljenietanen en ik trots op papa. Omdat hij precies wist, nee, bepaalde wanneer deze trein vertrok.