Nooit geschoten, ...

Nooit geschoten, ...
Wat me bezield heeft weet ik niet, maar de vorige keer dat ik in de supermarkt voorraad moest inslaan, zat tussen de diepvriespizza's een Venezia. Met de volgende ingrediënten:

1. Malse inktvisringen, waarop ik al een keer over m'n nek ging omdat ik het niet weggeslikt kreeg, midden in een bedrijfskantine bovendien;
2. Garnalen, die alleen met de juiste saus eetbaar zijn;
3. Fijn gerookte zalm, waarbij ik altijd aan mijn wijlen oma moet denken;
4. Clams, waarvan ik van de textuur alleen al bijna moet braken;
5. Mosselen, die ik gewoon smerig vind;
6. Olijven, die heerlijk zijn.

Dit alles wist ik, toen ik de pizza in m'n mandje smeet. Onder het mom van 'misschien lust ik het nu wel' toch geprobeerd. Nu mag huisgenoot Vic vanavond tweederde pizza opsnoepen, en heb ik m'n restje pasta van eergisteren opgewarmd. Wat lekker was. Maar toch zwemt er nog iets in m'n maag wat dood had moeten zijn.