Trajecten (3)
Wie goed doet, goed ontmoet. Ze las een krantje. Een gratis krantje. D'r voeten lagen op de bank tegenover d'r, zonder krantje. Er lag er wel een op de grond, die ik pakte zodat ze de bank niet hoefde te bevuilen. Ik hield hem naast haar schoenen. Ze zag het maar deed er niets mee, begroef zich weer in haar krantje. 'Mevrouw?' probeerde ik. 'Waar bemoei je je mee! Je bent geen inspecteur, ben je? Weet je waar je wat van zou moeten zeggen? Van de hondenpoep op straat in de wereld.' Ze keek me uitdagend aan. Ik probeerde het nog eens. 'Daar zeg ik òòk wat van, mevrouw. Als u uw voeten even optilt, lijkt me wel zo beleefd.' Een opgeheven hoofd en verder geen reactie. Later legde ze haar krantje opzij en pakte een boek. Thomas More, 'Utopia', in het engels. Ze had een tasje van Suisse mode bij zich. Ik denk dat ze er nu nog zit, boos op de wereld.

Ik ben een positief ingesteld mens. Ik ga uit van de goede kant van mensen en geef ze een tweede kans. Zodoende ontmoette ik, 23 jaar oud, vandaag voor het eerst een vervelende, irritante bejaarde. In de trein tussen Amersfoort en Utrecht. De medereizigers begrepen het ook niet. Lachten naar me; 'je doet tenminste je best.' Ik voelde me ineens een fatsoensrakker. Misschien had dit logje anders moeten heten. No good deed goes unpunished.