Snif
Gistermiddag, uur of vier: Telefoontje van het uitzendbureau. Of ik koffie wil komen schenken op een begrafenis. Nee, dank je. 's Avonds over nagedacht, toch wel geld nodig, vanochtend om kwart over negen teruggebeld: Het kan alsnog. Zwarte broek en net shirt. Plattegrond Utrecht, fiets, rugzak met 'net pak' (let wel: voor mijn doen), en een grote (pfoeh!) stoet voor me lijdt en leidt de weg. De meneer aldaar (Maurice) bellen. Je kan je daar omkleden.

In een hok van een bij twee (het toilet was ruimer geweest) kleed ik me om, als ik klaar ben en de deur opendoe staat de aula (zo heette dat!) vol met rouwende mensen. Sorry, pardon, mag ik, sorry, sorry, pardon, even achter u langs, sorry, pardon. Dag Maurice. Heb je geen witte blouse? Nee. Okee. Koffie-automaat, hendeltje, handjes geven aan de collega's. En dan R.E.M. - Everybody Hurts, Percy Sledge - When a man loves a woman, Joe Cocker - You are so beautiful to me, Genesis - Mama, Eric Clapton - Tears in Heaven. En de stoet naar buiten.

Nog een handje, hallo, nog een collega. Hoi Maurice. Ja. Nee. Ja, Maurice. Oh... dat had het uitzendbureau niet gezegd. Dus weer fiets, uitzendbureau, ik had geen witte blouse aan. Ja. Nee. Had je me niet verteld. Sorry. Ja, ontslagen dus. Ja. Anderhalf uur, hooguit.